अपूर्वाई

 

अकल्पित गूढ स्वप्नांनी मनाला भारले होते 

असावा अर्थ शब्दांना असेही वाटले होते 

... जसे जे भासले त्याला दिली मी जोड कवितेची 

जगाचे भाव पण गाभ्यात काही वेगळे होते 

तळाशी खोल शब्दांच्या छुपीशी भावना वसते 

फुलाच्या कोवळ्या देठासही रक्तात रंगवते 

... मुखवटे बेगडी फसवे तशा शाब्दिक उलाढाली 

अधाशी हिंस्त्र श्वापद मानवी देहात वावरते 

असा कालापव्यय होतो ... अशी होते दिरंगाई 

अशी का वाटते नसतेच त्याचीही अपूर्वाई?

... खरे क्षण अन् खरे आयुष्य तर बंदिस्त आभासी 

कशाला कागदावर मी तरी सांडायची शाई?

परंतू मानतो मी हीच शाई आरसा माझा 

भले आता जगाशी स्नेह नाही फारसा माझा

- निलेश पंडित 

१४ जानेवारी २०२१