कोणती कुठे ही कशी चालते वारी
उजळून चेहरा आत जीर्ण आजारी
... कायेस शुष्क ग्रासते झिंग स्वप्नांची
तजवीज मोक्ष चारी मिळण्याची न्यारी
क्षणकाल थबकतो तिष्ठत पिंडापाशी
व्याकूळ भुकेला अगतिक त्रस्त अधाशी
... कावळा जाणतो भले बुरे जगताना
मानव घसरे भूवर बघता आकाशी
लाभली अपरिमित जरी कल्पनाशक्ती
निर्मिती तशी संहाराचीही वृत्ती
... भरघोस देत नियती जोखतसे पाणी
संस्कृती विकृती मधली अथांग व्याप्ती
ही निसर्गनिर्मित विचित्र जादू सारी
मूढता दडे सुज्ञतेत दाट विषारी
- निलेश पंडित
४ आॅगस्ट २०२२
कोणत्याही टिप्पण्या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा