जीव रमे तुटे । दशके लोटली
विरून उरली । सहवासी
जाणिवेचा सोस । एकला विद्यार्थी
जग अर्थाअर्थी । शिकतो मी
हपापतो जीव । सहवासासाठी
धाव गर्दीपाठी । हकनाक
शोधण्यात सगा । दुरावले सगे
व्यर्थ आगेमागे । जाचे गर्दी
आजन्म पाखरू । व्यग्र भिरभिरे
परके सोयरे । फुलांसम
त्यात होते स्वप्न । व्यर्थ धूसरसे
मन वेडे पिसे । जन्मभर
खुणावे संतत । काही आसपास
केवळ आभास । असूनही
दूर वा निकट । अमूर्त वा मूर्त
श्वास ह्या श्वासात । उष्ण तिचा
रेशमी गुंफण । असे नसे त्याची
गूढ आनंदाची । पायवाट
पथिक एकटा । उरलो मी आज
समाप्तीचे तेज । पाहतो मी
सल जाच खोच । तक्रार काहीही
सुतराम नाही । मनोमन
तेवणारी वात । विरणारी ज्योत
काळाचा प्रपात । मावळू द्या
- निलेश पंडित
१७ मार्च २०२४
कोणत्याही टिप्पण्या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा