आरसे

 

गायली जल्लोषगीते एकजूटीने कधी

भाबड्या कृश चेहऱ्यांवर स्मित झळकले छानसे

पेटल्या होत्या मशाली किर्र काळोखातही

सर्व ते विझले निखारे आणि उरले कोळसे

नेहमीचे बोलणे अन् हासणेही मोजके

भावना, संवेदना अन् शब्द चोख व नेमके

औषधेही शक्तिशाली ठेवणीतच ठेवणे

दीर्घ आयुर्मान पण जगणे न उरले फारसे

ओळखी, जवळीकही जाती तिथे जपतात ही

राहती गर्दीत अन् फोफावती गर्दीत ही

मात्र सारे भ्यायलेले गांजलेले मत्सरी

आपल्या समुहातही एकेकटी ही माणसे

पाहिल्या ज्या पायवाटा गर्द हिरव्या मी कधी

दिसतही नव्हते जिथे शोधूनही तेव्हा कुणी

डांबरी रस्ते तिथे अन् रुक्ष वर्दळही दिसे

आज दिसते सूज जेथे काल होते बाळसे

काय बोलावे कसे कोणास मी केव्हा कुठे

लोक आता ठरविती अज्ञात कोणी जन्मभर

चेहरे, आवाज, शब्द व भावना मुबलक तरी

सर्व भिंती … पाहिजे असतात जेथे आरसे

- निलेश पंडित

१६ जून २०२४