तान

 

संयमाने वाढला सन्मानही

अन् जगाचे येत गेले भानही

तेवणारी ज्योत होतो फक्त मी

मात्र पेटवले अचानक रानही

फक्त जुळले सूर आधी नेमके

खुलत आपोआप गेली तानही

मी मरातब आणि वलये विसरलो

आपसुक मग विसरलो अपमानही

सर्व मोफत रोज वाया जातसे

का कुणी येथे करावे दानही!

शांत रात्री भुंकला तो एकटा

लाळ सुकता संपले अवसानही

न्यून हे तो दोष त्याचा समजतो

हास्य साधे समजतो अवमानही

परतले ते एकटे आले तसे

मग समर्थांचे परतले श्वानही

- निलेश पंडित 

११ जानेवारी २०२५