स्वर्ग

एक छंद फक्त त्यास कुशल ज्यात खास तो

एरवी रिकामटेकडा उदास भासतो

तो निघे जिथून पोचतो तिथेच शेवटी

दूर वाटतो प्रवास मात्र आसपास तो

क्षेत्र आपलेच थोर विश्व वाटते खरे

चिखल उथळ मात्र दिव्य स्वर्ग बेडकास तो

मिरवितो यशास आपल्या जुन्याच नेहमी

काम काय त्यापुढे विचारताच त्रासतो

कंठ फुटतसे समोर चार लोक ऐकता

शांततेत मात्र म्लान चेहरा भकास तो

पाहती दुरून लोक आणि दूर राहती

जाणती नजीक सर्व कार्यभाग नासतो

शेवटी कृती हरेक फक्त एक विकृती

मानतो विकास जो ठरे अखेर ऱ्हास तो

- निलेश पंडित 

१५ जानेवारी २०२५