पारंगत

 

अनिच्छा चेहऱ्याला ग्रासण्याआधीच ओसरते

जरी प्रत्येक टप्प्यावर नव्याने वेदना वसते

… तिच्या रात्रीत रुजती यातना दिवसा ठणकती ज्या

पुढे त्या वाढण्यासाठी नवी तारीख अवतरते

जिवाची होत असते रुक्ष शब्दांनी जरी लाही

दिलाशाचा नसे लवलेशही … रात्री व दिवसाही

… विषारी डंख शब्दांचा तसा स्पर्शातही लपतो

सहन करण्यात पारंगत तिला तो जाणवत नाही 

तिच्या ह्या घोर दिव्यातून ती काहीतरी लिहिते

जसे लिहिते तसे त्यातून मोहक स्वप्न अवतरते

… कधी ते अल्पजीवी तर कधी उत्तुंग अजरामर 

अशा स्वप्नांमधे विसरून जगणे रोज ती जगते

कधी स्वप्नात भुरभुरते सुगंधी रेशमी जावळ

स्मृतीतिल आपल्याशा माणसांची भोवती वर्दळ

… जरा येताच भानावर कधी ते स्वप्न हे कळते

असा जाईल हाही काळ ही ती बांधते अटकळ

चिरंतन स्वप्न ठरते यातनेवर नेमके औषध

असावे वास्तवापासून थोडे दूर बेसावध

… सरावा काळ आनंदात खोट्या मात्र मौजेने

पुढे येतोच अवचित आपली करण्यास तो पारध

- निलेश पंडित 

८ नोव्हेंबर २०२५