सौंदर्याची महती वर्णू किती आणि मी कशी?
सुरकुतलेली करपट कृश ती छबी भासते अशी !
हातांना पडलेले घट्टे...सुकलेली मनगटे
खप्पड गाल नि खळी नसे मग हास्य वसावे कुठे?
केवळ काळे मणी नि दोरा ओवुन मंगळसूत्र
नवरा मात्र निकामी असली नियती फार विचित्र
फरशा पुसते, धुणी नि भांडी करते अन् घर जपे
पापड आणि कधी कुरडया विकण्या संतत खपे
भले न फुलता मरण्या आली जन्माला ही कळी
डोळ्यांमध्ये तरळत असते चमक एक वेगळी
स्थैर्य मिळाले बरी नोकरी मिळून मोठ्या मुला
सुखे वसावी लेकही अशी आशा आहे तिला
हिच्यात दिसती मला देवता, रंभा अन् उर्वशी
सौंदर्याची महती वर्णू किती आणि मी कशी?
- निलेश पंडित
२४ जानेवारी २०१३
मस्त आहे कविता.
उत्तर द्याहटवाडोळ्यांमधल्या आशांवर एक कडवे झाले असते तर कविता आणखी पूर्ण झाली असती असे वाटले
शार्दुल...done ! :-)
उत्तर द्याहटवा