व्यूह

आनंदाचे दोन क्षण । मिळविण्या वणवण
छोटे रोप मोठे तण । गुंता ऐसा

क्षितिजापल्याड दृष्टी । तिजमुळे व्हावे कष्टी
वर्तमानी अनावृष्टी । ऐसे जिणे

स्वप्नग्रस्तशी जागृती । जगण्यात स्वप्ने अति
मितींना मिती छेदती । गोंधळात

त्यात साचे अहंकार । दिसो येई सदाचार
आत भेदक विखार । दंभ नित्य

रचूनिया शब्द शब्द । मिळवावी मुक्त दाद
तीत होत जावे बद्ध । व्यूह गूढ

हृदय तगमगता । व्यूह भेदण्याकरिता
दृष्टीपल्ल्यात पाहता । दिसे न काही

तिथे थांबते लेखणी । शब्द, ज्ञान, उक्ती, वाणी
पडे अहंता उताणी । थिजे बुद्धी

येतसे हा क्षण तेव्हा । अनामिक काही ठेवा
चित्तास ये अनुभवा । अचानक

जणू नवी पायवाट । जंगलात घनदाट
होत असता पहाट । गवसावी

मग सांगते शारदा । नव्या जोमाने कैकदा
तुझी नवी ही संपदा । लिहीत जा

ठेव ध्यानात परंतू । घुटमळू नयेस तू
लिहिण्यात जुने किंतू । टाळत जा


- निलेश पंडित
२४ सप्टेंबर २०१६