भुरळ

उंचावरून लांबून थोडे
बघता जगण्याचे मी घोडे
दामटलेले धकाधकीत
सतत कसल्याशा नशेत
अपूर्ण आणि अधुरे काही
करते देहमनाची लाही
अगम्य नेमके काय ते हे
कोडे अखंड पडून राहे

अकल्पित जगण्याची कास
घट्ट धरूनच हमखास
मोकळ्या पठारावरती मी
त्रस्त कुडकुडता नेहमी
संगतीस विरळाच कुणी
तोही केव्हा बेरकी धोरणी
एकटेपण साथीस नित्य
हेच एरवी शाश्वत सत्य

मात्र भुरळ घाले मनास
शुद्ध हवेतील खुला श्वास
कधी स्थिर कधी गतीमान
दिशा हवी ती वा दिशाहीन
कुणीही न स्पर्शिलेली हवा
देत बोचरासा जोम नवा
जेव्हा फुलवेल व संपेल
काही अपूर्णही न उरेल


- निलेश पंडित
३ नोव्हेंबर २०१८