जसा मी एकटा असतो तसा त्यांच्यातही असतो
सदोदित कोणत्या ना कोणत्या कळपात आढळतो
मला अभिमान ज्याचा ते जगाला सांगतो सारे
खजिल व्हावे शरम वाटून तेथे वेड पांघरतो
मिसळतो नेहमी आवाज मीही घोषणांमध्ये
तरी स्पर्धेत माझे वेगळेपण चोख मी जपतो
मला जो वाटतो नेता मिळे त्यालाच बांधिलकी
धुळीला तो कधी मिळताच मी दुसऱ्याकडे वळतो
जसा गर्दीत मी असतो तशी डोक्यात माझ्या ती
मला ती फक्त वापरता तिला मी फक्त वापरतो
दुही अज्ञात आहे आत माझ्या खोल लपलेली
कधी माझ्यात मी वसतो कधी कळपात मी वसतो
- निलेश पंडित
१ अॅाक्टोबर २०२४
हे असेच असते प्रवाहात वाहून जायचे नसते
वाहून लुप्त होण्याआधीही मुक्त व्हायचे असते
… भिववितो जसा भवताल तसा नेहमीच मोहवितोही
त्या सवे न जाता केवळ तो पाहून जायचे असते
(हे असेच …)
जायचे न माहित कुठे कधी वेगात किती कोणाला
क्षण वर्तमान जगतानाही ह्रदयी स्वप्नांची माला
… आशा स्फुरते घुसमट होते ह्या लाटा अटळच माथी
लाटेत तरंगत … कधी कधी पोहून जायचे असते
(हे असेच …)
प्रत्येक लाट संपते मात्र पदरात टाकते काही
जन्मणेच घडते पुन्हा पुन्हा मिळतात नव्या कक्षाही
… अश्रूंनी ओथंबित हास्याचे अद्भुत क्षण जगताना
नवनव्या उमलत्या अर्थांवर मोहून जायचे असते
(हे असेच …)
रेघांची रूपे वेगवेगळी रेघा अवतीभवती
कायमी ठळक अवतरती काही काळ्या दगडावरती
… मातीत अल्पजीवी रेघोट्या तशा विजा लखलखत्या
ह्यांमधे न गुरफटता केवळ राहून जायचे असते
(हे असेच …)
- निलेश पंडित
७ सप्टेंबर २०२४
मन घालत बसले रुंजी … असते असेच का हे
रेशमी क्षणांची भुरळ पडावी
लखलखत्या तेजाने आयुष्याच्या जावे मग दिपून कोणी
आणि भ्रमंती संपत यावी!
कोवळेपणाला निबरपणाची झालर जडता
जाते दडून कोमलता सारी
स्मित हास्य मावळे छद्मी घेते जागा त्याची क्रमाक्रमाने
अमृत बनते सुरा विखारी
लागते आस मग खास दिसे जेथे काही ते
मिळवून आपले माझे माझे …
अन् केवळ माझे … म्हणत मनाशी अट्टाहासाने जपण्याची
लिप्तपणाचे … अवजड ओझे
………..
सुटताच हात एका क्षणात उमटली वेदना
जग धूसरले चेहरा उजळला
पांगले सर्व थकलेले झाला अंत प्रतिक्षा ज्याची होती
जीव संपला … खर्च संपला!
- निलेश पंडित
९ ॲागस्ट २०२४
सळसळते काही सुरम्य अवतीभवती
बंधन चाकोरीतील खुणावे मागे
मी मुक्त भरारीसाठी आतुरलेला
जखडता मला कसलेसे अतूट धागे
अस्वस्थपणा धडपड त्रासिकता सारी
जाचती ग्रासती शरीर आणि मनाला
थैमान घालती विचार स्वप्ने दोन्ही
शृंखला बने रेशमी मुलायम माला
हा प्रवाहपतितांचा अव्याहत ओघ
मोहून सदोदित वंचितही असण्याचा
आनंदासाठी दुःखाचा मागोवा
हा रिवाज तृप्तीसाठी आसुसण्याचा
माफक स्पर्शाची अन् दृष्टीची किमया
एकाच क्षणी आयुष्य व्यापते माया
- निलेश पंडित
१६ जुलै २०२४
गायली जल्लोषगीते एकजूटीने कधी
भाबड्या कृश चेहऱ्यांवर स्मित झळकले छानसे
पेटल्या होत्या मशाली किर्र काळोखातही
सर्व ते विझले निखारे आणि उरले कोळसे
नेहमीचे बोलणे अन् हासणेही मोजके
भावना, संवेदना अन् शब्द चोख व नेमके
औषधेही शक्तिशाली ठेवणीतच ठेवणे
दीर्घ आयुर्मान पण जगणे न उरले फारसे
ओळखी, जवळीकही जाती तिथे जपतात ही
राहती गर्दीत अन् फोफावती गर्दीत ही
मात्र सारे भ्यायलेले गांजलेले मत्सरी
आपल्या समुहातही एकेकटी ही माणसे
पाहिल्या ज्या पायवाटा गर्द हिरव्या मी कधी
दिसतही नव्हते जिथे शोधूनही तेव्हा कुणी
डांबरी रस्ते तिथे अन् रुक्ष वर्दळही दिसे
आज दिसते सूज जेथे काल होते बाळसे
काय बोलावे कसे कोणास मी केव्हा कुठे
लोक आता ठरविती अज्ञात कोणी जन्मभर
चेहरे, आवाज, शब्द व भावना मुबलक तरी
सर्व भिंती … पाहिजे असतात जेथे आरसे
- निलेश पंडित
१६ जून २०२४
भूतकाळाच्या दिशेने धावते मन
जीव भवितव्याकडे झेपावताना
निसरडा रस्ता, नकाशा फाटलेला
आणि चकवे भुलविती दाही दिशांना
हात इतरांचे गवसता आणि सुटता
स्वप्न सत्यातील सीमा विरत जाते
भासते जे जे निरंतर अन् चिरंतन
तेच ठरते अल्पजीवी एक नाते
नाइलाजानेच बघता ही भ्रमंती
नाइलाजाचेच दिसते राज्य सारे
नाइलाजाने उन्हातान्हात फिरणे
नाइलाजाने वसवलेले निवारे
सूक्ष्मसे दडतात ह्यातच मात्र मोहक
क्षण इलाजाचे विसाव्याचे निनावी
अन् पराकाष्ठा असे क्षण शोधण्याची
हेच औषध नाइलाजावर प्रभावी
- निलेश पंडित
२१ मे २०२४
