संभव

 (वृत्त: विजया)

मद दंभ राग द्वेषाला मिळती स्मितहास्याची आवरणे

औदार्याखाली जपून लपून मी माझे मीपण जपणे

... मिसळत निर्ढावत जातो रुळतो जिथे राहतो तिथे असा

चाणाक्ष नम्र सोशिक कष्टाळू .... बिरुदे मिरवित वावरणे

काळेसे कप्पे अगम्यसे अंधारातच बुजबुजलेले

असतात नेहमी मनात माझ्या मात्र खोलवर दडलेले

... असते कोडे नेमका कधी कोणता उघड होईल कसा 

पडणे उघडे त्यांचे निश्चित हे सत्यच शाश्वत ठरलेले

इतरांसाठी अदृश्य जरी दिसतात मला उघडे पडता

अस्वस्थतेत मी धडपडतो काणाडोळा करण्याकरता

... टाळतो जरी चेहरा ठेवतो बेमालूम प्रसन्नच मी

ते केवळ बोचत डाचत जाती पोकळ वरकरणी जगता

पण त्याचबरोबर असतो आता पुरेपूर ओळखून मी

संभवते तळात कायकाय प्रत्येकाच्या अंतर्यामी

- निलेश पंडित

३० जानेवारी २०२१