काहूर पसरते दृश्यातून मनात
स्फोटासम खळबळ आक्रंदे ह्रदयात
... पडती ठिणग्या अन् आत पसरतो वणवा
दग्धता प्रखर उसळे रंध्रारंध्रात
भरती सरता तो प्रसंग केवळ सरतो
गाभ्यात ठसा पुसटसा मनोमन उरतो
... येताच उबळ गतस्मृती पुन्हा अवतरती
आवेग कमी पण जीव पुन्हा थरथरतो
साचते वाहते साकळते थिजतेही
जी अपार ऊर्जा क्षणोक्षणी ह्या देही
... मी तीच मी तशी माझीही ती म्हणतो
संपूर्ण मात्र ती कह्यात माझ्या नाही
पांथस्थ एक मी क्वचित कधी रुजणारा
मी पशू हिंस्त्र आदिमपणही जपणारा
... चालतो पुढे ठेवून पाश मी मागे
हा प्रवास आवेगासम ओसरणारा
- निलेश पंडित
१ जुलै २०२३
कोणत्याही टिप्पण्या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा