लाट येते आणि जाते दोन क्षण टिकतो ठसा
मी किनाऱ्यासारखा उरतो जसा होतो तसा
सूत्र असते एक केवळ सर्व जगण्याचे इथे
कष्ट दुःखातून सुख अन् आठवे मग अवदसा
जन्मभर ऐकून सर्वांचे सदोदित वागलो
समजले नाही कधी मी नेमका आहे कसा
गुंतलो नाही स्वताच्या वर्तुळाबाहेर मी
चूक झाली आतही गेलोच नाही फारसा
नेहमी कुरवाळली माझी कथा माझी व्यथा
आज कळते शेवटी गेलो उगाळत कोळसा
मी मला बघतो असा की मी जणू नवखा कुणी
वाटते माझा मला उरला नसावा भरवसा
बांधल्या कित्येक भिंती भोवती माझ्याच मी
लावणे राहून गेले पण कुठेही आरसा
- निलेश पंडित
१५ फेब्रुवारी २०२५
कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा