माझी ह्रदयस्थ प्रेरणा
मात्र फसवी आणि अज्ञात
तरीही अस्तित्वात, दृश्य
अंशतः बाह्यजगातही
कधी भावभावनांसहित
कधी भावशून्य
कधी केवळ गूढ जाणिवेतच
वेदनेचा वेष घेऊन कधी
तर कधी करुणेचा
वासनेचा, मोहाचा
दग्धतेचा, सर्वतेचा, शून्यतेचा
... तर कधी केवळ अगम्यतेचा
मी जिला जाणतो
ती अशी तू ...
जेव्हा अवतरलीस
मूर्तीमंत तिच्या रुपात
तेव्हा लुप्त होत गेले शब्द
एरवी उजेडात येणारे
ज्यांच्यामागे लपतात नेहमीच
अनेक न लिहिलेल्या
सदैव अव्यक्त छटाही
पण राहतं काही दृश्यही.
हरलीस तूही
तिच्यासमोर!
- निलेश पंडित
३० मार्च २०२१
कोणत्याही टिप्पण्या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा